Marijke van Loon
Ik vind het heel fijn om te weten dat ik altijd op het Steunpunt kan terugvallen
Marijke van Loon

Marijke van Loon is mantelzorger voor haar moeder en haar man. Marijke kent het Steunpunt Mantelzorg vanuit de tijd dat zij werkzaam was bij de Stichting Welzijn Ouderen (SWO) Bergen op Zoom. Inmiddels is zij gepensioneerd.

Zorgen voor je moeder

In 2017 kwam ik vanwege een fusie van SWO met Traverse zonder baan te zitten. Voor die tijd had ik vanuit het raam van mijn kantoor zicht op mijn moeder, zij woonde aan de overkant. Ik kon als het ware een oogje in het zeil houden. Vanuit mijn werk was ik gewend om met ouderen om te gaan. Ik was altijd al degene die als eerste voor haar klaar stond als ze hulp nodig had. Mijn moeder is 98 jaar en woont nog geheel zelfstandig. Na mijn ontslag ben ik nog meer voor haar gaan zorgen en heb taken van haar overgenomen zoals de zorg voor haar gehandicapte broer. Zij gaat langzaam achteruit. Haar ogen zijn slecht en haar korte termijn geheugen raakt weg. Ik heb iedere dag contact met haar. Ze komt twee keer per week bij mij eten. Ik ga met haar mee naar alle doktersbezoeken. Eén keer in de week gaan we, al wordt dat steeds moeilijker, samen boodschappen doen. Ik zorg voor haar financiën. Sinds kort is ze twee dagen op de dagverzorging. Dat was voor haar een hele stap maar een vriendin van haar zit daar ook en ze krijgt daar haar warme maaltijd. Alles bij elkaar is het voor ons beiden een fijne oplossing.

Verandering

Dat wat ik vroeger met mijn moeder kon delen in vriendschappelijke omgang is weg. Wij ervaren dit allebei zo. Onze goede emotionele band is gebleven. Het is lief van haar dat ze me zegt om ook aan mezelf te denken. Steeds vaker hoor ik haar zeggen: ‘Ik sta aan de rand’ en dat besef ik ook terwijl ik tegelijk hoop nog een hele tijd voor haar te kunnen zorgen.

Afgesloten tijdperk

Mijn man heeft COPD en hartfalen. In 2020, de coronatijd, is zijn gezondheid verder afgenomen. Het hele huishouden plus de tuin komt op mij neer. Mijn man is heel passief. Ik moet hem continu stimuleren om actief te worden. Met moeite krijg ik hem zover om onder de douche te stappen. Dat alles kost mij ontzettend veel energie. Ik was al langer gewend dat ik veel alleen moest doen omdat hij ziek was maar ik mis hem nu ook als maatje. Er is weinig over van wat we samen deden zoals erop uit gaan met de camper. Dat tijdperk is afgesloten. Ik mis het vrije leven, het weggaan en even in een andere omgeving zijn enorm. Mensen op visite vragen lukt ook niet omdat het voor mijn man te vermoeiend is.Gelukkig hebben we drie jaar geleden een nieuwe hond genomen. Tegelijk is dat een zorg erbij maar het is echt mijn uitlaatklep om samen met de hond het bos in te gaan.

Terugvallen op het Steunpunt

Op een bepaald moment raakte ik in gesprek met Marloes die ik nog vanuit mijn werk kende. Ze bood aan dat ik altijd bij het Steunpunt Mantelzorg terecht kon. Ik was voor advies over de zorg voor mijn moeder bij de praktijkondersteuner van de huisarts terecht gekomen en daarna bij Marloes. Ze hoefde mij niet heel veel te adviseren omdat ik de weg naar ondersteuning vanuit de WMO zelf kon vinden. Ik vind het heel fijn om te weten dat ik altijd op het Steunpunt kan terugvallen. Ik zou ook wel aan een activiteit kunnen deelnemen maar heb er op het moment geen tijd voor omdat ik ook twee dagen per week oppas ben voor mijn kleindochter. Mantelzorgen doe ik met liefde en plezier ondanks dat ik weleens ergens tegenaan schop. Het geeft mij een goed gevoel dat ik het mag en nog kan doen. Ik krijg er waardering van mijn man en moeder en ook van mijn familie voor terug. Ik zou zó weer dezelfde keuze maken.